Tourdion bestaat uit ruim vijf en twintig enthousiaste zangliefhebbers uit Waalwijk en omgeving, en staat onder leiding van dirigent Rick Muselaers. Al vanaf de oprichting in 1977 streeft Tourdion naar een hoge zangkwaliteit en bijzondere koorklank vaak samen met andere musici.
Foto genomen tijdens ons laatste concert in de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther 29 september 2019 Foto:Charles van Heumen.
Volgende concert Zondag 5 april (palmzondag) 2020 Sint Jan in Waalwijk
Maurice Duruflé - Requiem
Uit het niets komen de klanken op, in vloeiende bewegingen, een natuurlijke stroom op één lange uitademing gezongen. Niet monotoon maar juist opvallend ritmisch. Niet zwaar. Levendig. We hebben het over het gregoriaans. Als je het goed doet, gebeurt er iets bijzonders. Er ontstaat muziek die loskomt van de partituur, van maatstrepen. Langgerekte lijnen die de Latijnse tekst met expressiviteit en lichtheid van klank tot leven laten komen. Maurice Duruflé (1902 – 1986) wist hoe het moest; dat had hij geleerd op de kathedrale koorschool in Rouen, waar hij 8 jaar van zijn jeugd doorbracht. Hij hield van de mystieke, naar wierook geurende atmosfeer die deze muziek opriep en hij greep er graag naar terug, ook toen hij voor zijn eerste vocale compositie stond: het Requiem (1947). Duruflés Requiem is een klasse apart, ondanks dat het duidelijk geïnspireerd is door het Requiem van Fauré. Beiden toonzetten dezelfde negen misdelen, gebruiken in dezelfde delen dezelfde solostemmen en laten de uitbundige emoties en dramatiek van de romantiek achter zich door het Dies Irae en daarmee het hellevuur van het Laatste Oordeel een veel minder nadrukkelijke plek te geven dan gebruikelijk. Duruflé onderscheidt zich doordat hij in dit Requiem een ongewone, maar zeer geslaagde verbinding tot stand brengt tussen totaal verschillende elementen: de gregoriaanse zang, de liturgische vorm, een subtiel contrapunt, uitgekiende dynamiek en gevoelige harmonieën in de stijl van Debussy, Ravel en zijn leermeester Dukas. In zijn eigen woorden: “Dit Requiem is geen etherisch werk dat zich loszingt van wereldse zorgen. Het confronteert ons met de werkelijkheid van de mens die zijn eindigheid onder ogen moet zien. Zijn vrees is soms dramatisch, soms vervuld van doodsangst, of juist van hoop of berusting. Eigenlijk is het precies dat wat de woorden van de requiemmis ons vertellen: de tumultueuze weg langs het Introit, Kyrie, Domine Jesu Christe, Sanctus, Pie Jesu, Agnus Dei, Lux aeterna, en het Libera me leidt ons uiteindelijk naar het In Paradisum, naar de troostende belofte van de ziel die het paradijs binnengaat.