Zoals zoveel concerten en evenementen in Nederland kan ook het concert “En de Liefde blijft”dat gepland stond voor zondagmiddag 5 april 2020 in de Sint Jan niet doorgaan, wegens de situatie rondom het Coronavirus. De drieorganiserende Waalwijkse partijen (Kamerkoor Tourdion, Orgelkring en Vrienden van Sint Jan) zijn momenteel de mogelijkheden aan het bekijken om het concert te verplaatsennaar een zondagmiddag in het najaar. Helaas noopt de landelijke situatie rondom corona tot sociale en culturelebeperkingen.
Uiteraard houden de organiserende partners u op de hoogte van de ontwikkelingen én van de nieuw te plannen datum voor dit unieke samenwerkingsconcert met o.a. het Requiem van Maurice Duruflé op het programma.
5 april 2020 Palmzondag
in samenwerking met "Stichting Orgelkring Waalwijk".
en "Vrienden van St. Jan de Doper"
Maurice Duruflé - Requiem
met mezzo, bariton, celliste en orgel
Locatie: St. Jan de Doper – Waalwijk
Aanvang 14:30 uur
Maurice Duruflé - Requiem
Uit het niets komen de klanken op, in vloeiende bewegingen, een natuurlijke dstroom op één lange uitademing gezongen. Niet monotoon maar juist opvallend ritmisch. Niet zwaar. Levendig. We hebben het over het gregoriaans. Als je het goed doet, gebeurt er iets bijzonders. Er ontstaat muziek die loskomt van de partituur, van maatstrepen. Langgerekte lijnen die de Latijnse tekst met expressiviteit en lichtheid van klank tot leven laten komen. Maurice Duruflé (1902 – 1986) wist hoe het moest; dat had hij geleerd op de kathedrale koorschool in Rouen, waar hij 8 jaar van zijn jeugd doorbracht. Hij hield van de mystieke, naar wierook geurende atmosfeer die deze muziek opriep en hij greep er graag naar terug, ook toen hij voor zijn eerste vocale compositie stond: het Requiem (1947). Duruflés Requiem is een klasse apart, ondanks dat het duidelijk geïnspireerd is door het Requiem van Fauré. Beiden toonzetten dezelfde negen misdelen, gebruiken in dezelfde delen dezelfde solostemmen en laten de uitbundige emoties en dramatiek van de romantiek achter zich door het Dies Irae en daarmee het hellevuur van het Laatste Oordeel een veel minder nadrukkelijke plek te geven dan gebruikelijk. Duruflé onderscheidt zich doordat hij in dit Requiem een ongewone, maar zeer geslaagde verbinding tot stand brengt tussen totaal verschillende elementen: de gregoriaanse zang, de liturgische vorm, een subtiel contrapunt, uitgekiende dynamiek en gevoelige harmonieën in de stijl van Debussy, Ravel en zijn leermeester Dukas. In zijn eigen woorden: “Dit Requiem is geen etherisch werk dat zich loszingt van wereldse zorgen. Het confronteert ons met de werkelijkheid van de mens die zijn eindigheid onder ogen moet zien. Zijn vrees is soms dramatisch, soms vervuld van doodsangst, of juist van hoop of berusting. Eigenlijk is het precies dat wat de woorden van de requiemmis ons vertellen: de tumultueuze weg langs het Introit, Kyrie, Domine Jesu Christe, Sanctus, Pie Jesu, Agnus Dei, Lux aeterna, en het Libera me leidt ons uiteindelijk naar het In Paradisum, naar de troostende belofte van de ziel die het paradijs binnengaat.